The Vin Run – GESLAAGD

In verband met mijn vakantie die ik daags na de The Vin Run had geplant had ik nog geen kans om een stukje te bloggen hierover. Ja het was een echte vakantie, daarover later ook nog een blogje, maar nu eerst … The Vin Run.
Zoals wellicht bekend waren de voorbereidingen niet ideaal. 4 dagen voor de run had ik een sessie met een personal trainert die ik gewonnen had, de sessie, niet de trainert. Hem dus verteld, hou er rekening mee dat ik over een paar dagen 22 km wil gaan rennen. Nou had ik al een licht vermoeden tijdens die training maar de volgende ochtend merkte ik het pas goed. Mijn bovenbenen leken wel van beton. Nou goed een en ander er uit proberen te lopen, kneden en masseren en wonder boven wonder was zaterdag alles weer okay, behalve dat ik twee loopjes die ik nog had willen doen niet kon doen.

Awel, zaterdagochtend toch wel enigszins nerveus wakker geworden. Hou zou het gaan. Bedoel het verste wat ik hiervoor ooit gelopen had was de Heldenrun van 16 km en dat ging op zijn zachtst gezegd niet vloeibaar. Ben met de auto naar mijn ouders gereden en daar nog een tweede licht ontbijtje verorbert (da dagen ervoor professioneel pasta gestapeld, een aanrader) en krantje doorgenomen. Toen op mijn gemak naar de Irenebrug gekuierd. 10 voor 12 stond ik er en er was … niemand. Vast bleef staan dat ik om 1200 zou gaan lopen. Enkele minuten daarvoor kwam mijn vader aanrijden (kwam terug van overnachting elders) om mij een hart onder de riem te steken. Niet verkeerd zo een extra hart. En toen kwam in het startschot ook mijn maatje Hans nog aangefietst. Hij ging mij de hele zit, voor hem dan, begeleiden en had wat drinkjes bij zich en overhandigde hem mijn gelletjes. Foto’s bij dit blogje zijn ook door Hans gemaakt. De playlist stond op Funky Runner (je weet toch) en de doppen werden nog even goed aangedrukt. De kerkklok van Terbregge sloeg 12 en daar ging ik.

Idee was om 10km/uur te gaan lopen. Ik train mijn 5km’s op ca 12 maar dan zou ik denk ik opgebrand zijn bij 10km en dan ben je nog maar op de helft. In het bijgevoegde schema is goed te zien dat ik hier toch behoorlijk keurig op heb gelopen en als verrassing de laatste km ook nog als bijna snelste gelopen.

Nu heb ik dit rondje denk ik al zo een 400x gefietst en een keer of 100 geskate, dus ik ken elke bocht, dat heb zijn voordeel maar ook zijn nadeel. Voordeel is je weet precies hoeveel je al hebt afgelegd, nadeel je weet precies hoeveel je nog moet.

Het eerste stuk was lekker warm lopen wat prima ging in het mooie weer, was toch wel een van de mooiere september dagen, kijkt naar boven en zegt thanks! Alles voelde goed en na 5km had ik wel het gevoel dat het goed ging komen. Erg fijn ook dat Hans erbij was, dat motiveert en zorgt dat ik regelmatig wat drink en eet en niet stiekum de bus zou nemen.

Bij het keerpunt aangekomen stond Lucy (vriendin en mede-designer van Vin’s site) mij op te wachten met een drink en wat te eten. Een erg leuke verrassing wel want al heel lang niet gezien (te lang, je weet toch) en ook weer een fijn hart onder mijn riem, volgens mij de derde inmiddels, dit ging goed komen!

Ter hoogte van het Bleiswijk,  bij dat bruggetje, kwam Tom (vader van The Vin) in full wielrengear op zijn racefiets erbij. Ook van hem kreeg ik nog een reep superspul aangeboden en wederom een hart onder die riem. Super dat hij er ook nog bij was. Het lopen ging inmiddels bijna automatisch, gewoon in de flow en blijven gaan. Nog een km of 10. Tom ging eraf bij Bergschenhoek en daar kwam mijn vader alweer aan op die fiets. Die wilde toch ook even met eigen ogen zien of ik dit wel zou sjeffen. Hij had sinds de start zelfs een dutje gedaan, zou zie je maar dat je echt wel even onderweg bent.

Hier begon ik toch wel een beetje mijn oude lopersknie te voelen en heb mijn stapfrequentie iets verhoogd en de strekking wat verminderd, snelheid bleef op 10km en leek wel goed te komen. Met nog een km of 3 te gaan sloot ook Andy zich aan op de fiets met je raad het al nog een hart onder de riem. Dit laatste stukje ging eitje worden, voelde mij nog erg fit, op trekkend knietje na dan. En na nog een paar slingers van de rivier was de finish in zicht. Eerst stond daar Merel ( de moeder van de Vin ) met haar vriend, die nog uitriep wat ga je hard, had inmiddels laatste km ingezet, dus ging inderdaad wel iets harder. En weer paar 100 verder stond mijn moeder die dacht nog even mee te rennen, dat hield ze voor gezien na drie stappen, ik kon nog net zien dat ze huilde… van geluk. En toen was daar de finishlijn waar ook Alecita zich nog net op tijd liet zien. Ik had het gehaald!! En gewoon nog helemaal  gezond zonder noemenswaardige klachten. Het zullen al die harten zijn geweest, ik heb ze nu niet meer nodig, dus als er iemand nog een hart nodig heeft … be my guest.

De 22 km heb ik uiteindelijk afgelegd in 2 uur en 12 minuten.

Dat was het dan zou je zeggen, nou nee, volgend jaar gaan we weer! We … ja we, ik daag je uit om volgend jaar ook The Vin Run te gaan doen met mij. Als ik het kan dan kan jij het ook, zo simpel is het en zo brengen we KIKA weer in the spotlight, jij hebt toch ook al overgemaakt 8118 en natuurlijk om de gedachte aan mijn kleine grote vriend The Vin levend te houden.

Dag allemaal.
Er is ook nog een video:

https://www.facebook.com/v/10151078047066045